Το Μικρό Παριζιάνικο Βιβλιοπωλείο

στις

Δεν είναι καινούργιο βιβλίο, αφού κυκλοφόρησε πριν από 3 χρόνια. Το Μικρό Παριζιάνικο Βιβλιοπωλείο μου το πρότεινε μια φίλη μου και όταν ανέβασα φωτογραφίες του στα stories, μόλις άρχισα να το διαβάζω, πήρα τα περισσότερα σχόλια που έχω πάρει ποτέ για βιβλίο. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Διαβάζοντας την περίληψη στο οπισθόφυλλο του κατάλαβα ότι είχα να κάνω με μια ιστορία αγάπης, στην οποία ο βασικός πρωταγωνιστής έχει ένα πλωτό βιβλιοπωλείο στον Σηκουάνα. Το πλωτό βιβλιοπωλείο και το ότι η ιστορία του διαδραματίζεται στο Παρίσι και στην Προβηγκία αμέσως με κέρδισαν. Το πρόβλημα μου ήταν η ιστορία αγάπης, αφού συνήθως αποφεύγω αυτού του είδους τα βιβλία.

Η αλήθεια όμως είναι ότι η συγκεκριμένη ιστορία δεν είναι απλά μια ακόμα ιστορία αγάπης. Τουλάχιστον δεν είναι για μένα, που έχω τη δική μου «ιστορία αγάπης» με το Παρίσι και τη γαλλική εξοχή και που μέσα από τις σελίδες του και τις περιγραφές του ταξίδεψα και πάλι στην υπέροχη εξοχή της Προβηγκίας. Τον Ιούλιο που μας πέρασε είχα την χαρά να κάνω ένα ταξίδι στην Μασσαλία και παρέα με ξεναγό το brand Le Petit Marseillais να δω από κοντά τις ομορφιές της Προβηγκίας.

Υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι για τους οποίους μου άρεσε αυτό το βιβλίο. Στις τελευταίες του σελίδες η συγγραφέας του Nina George παραθέτει συνταγές με μερικά από τα καλύτερα πιάτα που γεύεται κάνεις στην Προβηγκία. Αμέσως μετά μπορείς να βρεις μια λίστα με βιβλία που αναφέρονται στο βιβλίο και τα οποία η συγγραφέας και ο βιβλιοπώλης ήρωας της θεωρούν ότι μπορούν να «θεραπεύσουν» όσους τα διαβάσουν.

Ο πιο βασικός όμως λόγος για τον οποίο μπορώ να σου πω «διάβασε το και εσύ», είναι γιατί πρόκειται για ένα βιβλίο που σε συγκινεί και σε βάζει σε σκέψεις. Δεν ξέρω πόσα κοινά σημεία μπορείς να βρεις ανάμεσα σε εσένα και στους ήρωες του, ξέρω όμως ότι σίγουρα θα τους ζηλέψεις. Για μένα επίσης το πιο δυνατό σημείο του είναι εκείνο στο οποίο αναφέρεται στις μαμάδες και στους μπαμπάδες που δεν μπορούν να αγαπήσουν τα παιδιά τους και μου θύμησε ότι εκτός από το ότι δεν πρέπει να τους κρίνω, πρέπει να θυμάμαι ότι για τους περισσοτερους υπάρχουν λόγοι για τους οποίους είναι έτσι.

Το βιβλίο η συγγραφέας το αφιερώνει στον πατέρα της αλλά και όσους έφυγαν καθώς και σε εκείνους που συνεχίζουν να τους αγαπούν. Ίσως για αυτό ενδιαφέρον μπορεί να μη βρουν αυτό το βιβλίο, όσοι τυχεροί δεν έχουν ακόμα προσθέσει στο βιογραφικό τους σημαντικές απώλειες.

Σχολιάστε